Assessment of the Effectiveness of Treatment for Temporomandibular Joint Dysfunctions

摘要

Abstract Background . Temporomandibular joint dysfunctions pose a problem in terms of both diagnosis and therapy. This is due to the complex causes of the disease and numerous subjective symptoms that are difficult to assess objectively. Objectives . The aim of the present study was to assess the effectiveness of therapy in patients with temporomandibular joint dysfunctions. Material and Methods . The material comprised a group of 43 patients (including 33 women and 10 men), who had a follow-up examination (examination I) minimum 6 months following a first visit (examination 0) when temporomandibular joint dysfunctions were diagnosed and the treatment proposed. Of the 43 persons included in the follow-ups, 86% had undergone the treatment recommended during examination 0 – i.e. a total of 37 persons, including 10 men and 27 women. The examination was carried out using a clinical dysfunction index (Di) and anamnestic questionnaire devised by Helkimo. In addition, during examination I, patients answered questions from the prepared questionnaire. Results . A statistically significant difference (p < 0.00) was noted in the mean values of clinical indicator Di in examination I in relation to the values obtained during examination 0. A total number of 30 patients assessed the treatment they received positively, 3 negatively and 4 of them were not fully satisfied with the obtained results. Conclusion . The majority of patients assessed the received treatment positively, as was confirmed in the clinical status. More objective instruments for measuring the condition of patients with temporomandibular joint dysfunctions are recommended. Streszczenie Wprowadzenie . Zaburzenia uk?adu ruchowego narz?du ?ucia to problem diagnostyczny i terapeutyczny. Wynika to ze z?o?onych przyczyn tej choroby oraz z licznych objawów subiektywnych, trudnych do obiektywnej oceny. Cel pracy . Ocena skuteczno?ci przeprowadzonego post?powania terapeutycznego u pacjentów z zaburzeniem uk?adu ruchowego narz?du ?ucia. Materia? i metody . Badaniem obj?to grup? 43 chorych (w tym 33 kobiety i 10 m??czyzn), którzy zg?osili si? do badania kontrolnego (badanie I) po minimum 6 miesi?cach od pierwszej wizyty (badanie 0), na której potwierdzono rozpoznanie zaburzeń uk?adu ruchowego narz?du ?ucia i zaproponowano podj?cie leczenia. W?ród 43 osób, które zg?osi?y si? do badania kontrolnego, zaproponowane podczas badania 0 leczenie podj??o 86% chorych – ??cznie 37 osób, w tym 10 m??czyzn i 27 kobiet. Badanie przeprowadzono z zastosowaniem klinicznego i anamnestycznego kwestionariusza wed?ug Helkimo oraz opracowanej ankiety (pacjenci udzielali odpowiedzi na pytania zawarte w tej ankiecie podczas badania I). Wyniki . Uzyskano istotn? statystycznie ró?nic? (p < 0,00) w ?redniej warto?ci wska?nika klinicznego Di w badaniu I w stosunku do warto?ci uzyskanej podczas badania 0. 30 osób oceni?o zastosowan? terapi? pozytywnie, 3 osoby negatywnie, a 4 pacjentów nie by?o w pe?ni zadowolonych z uzyskanych wyników. Wnioski . Wi?kszo?? pacjentów pozytywnie ocenia przeprowadzone leczenie zaburzeń, co znalaz?o potwierdzenie w obrazie klinicznym. Wskazane jest stosowanie bardziej obiektywnych instrumentów pomiaru stanu pacjentów z zaburzeniami czynno?ciowymi uk?adu ruchu narz?du ?ucia.