Podstawowa wada ochrony protektorowej jest nieodwracalna strata materialu anody i wynikajaca z tego potrzeba jej wymiany. Ponadto zakres stosowania protektorow jest ograniczony rezystywnoscia (oporem wlasciwym) srodowiska i stosunkowo malymi wartosciami pradu ochronnego. Nalezy rowniez zaznaczyc, ze w momencie podlaczenia ochrony protektorowej nastepuje zniszczenie naturalnie wytworzonej na stali (w srodowisku wysoko alkalicznym) warstwy pasywnej, co wplywa na koniecznosc okreslenia odpowiedniego momentu wlaczenia ochrony przy pomocy traconej anody. Obecnie metoda protektorowa jest dosc powszechnie stosowana w zwalczaniu korozji na przyklad rurociagow, okretow i przewodow telekomunikacyjnych, jednak jej zastosowanie do ochrony stali zbrojeniowej w obiektach zelbetowych nie jest szerokie. Prowadzone sa badania nad okresleniem skutecznosci ochrony poprzez zastosowanie anod traconych [4-8], w ktorych podkreslana jest przede wszystkim koniecznosc ciaglosci elektrycznej konstrukcji. Prowadzone sa pomiary potencjalow i gestosci pradow korozyjnych, jak rowniez okresla sie wplyw zainstalowania ochrony protektorowej na przyczepnosc pomiedzy stala i betonem [4]. Analizuje sie rowniez wplyw obecnosci i stezenia agresywnych jonow chlorkowych, wywolujacych przede wszystkim korozje wzerowa stali na skutecznosc ochrony protektorowej [6, 8]. Badania te potwierdzaja skuteczna ochrone pretow zbrojeniowych przy zastosowaniu metody traconej anody rowniez w agresywnym srodowisku chlorkow.
展开▼
