W odroznieniu od stosowanych powszechnie (obecnie 94 percent swiatowej produkcji koksu) piecow z pionowymi komorami koksowniczymi ogrzewanymi przeponowo przez boczne sciany komor oraz z rozdzielaniem poszczegolnych produktow weglo-pochodnych, opracowano zmechanizowana metode koksowania na zasadzie podobnej, jak w dawnych mielerzach. W tej metodzie mieszanka weglowa, po ubiciu i uformowaniu bryly na przyklad o wysokosci 1 m, szerokosci 4 m i dlugosci 15 m, jest umieszczana w komorze koksowniczej. W komorze cisnienie jest mniejsze od atmosferycznego. Mieszanka weglowa wlozona do rozgrzanej komory ogrzewa sie, co powoduje rozpoczecie destylacji wegla. Produkty destylacji unosza sie nad wsad, gdzie sie czesciowo spalaja, dostarczajac ciepla gornej warstwie bryly wegla i ja koksuja. Nastepnie gorace, niedopalone gazy dostaja sie do bocznych kanalow, a nimi pod trzon komory koksowniczej, gdzie sie dopalaja. W ten sposob ogrzewa sie trzon komory, co umozliwia koksowanie bryly wsadu od dolu. Tak dopalone gazy o wysokiej temperaturze wyprowadza sie na zewnatrz pieca koksowniczego (lub baterii piecow koksowniczych) i kieruje je do ogrzewania kotla zasilajacego para generator elektrowni. Spaliny schlodzone w kotlowni sa odpylane i odsiarczane, a nastepnie wyprowadzane przez komin do atmosfery.
展开▼
