We gingen op weg met de trein, mijn zoon en ik, maar de trein vertrok niet. 'We wachten op een machinist', kraakte het plafond. Mijn zoon keek mij aan. 'Het is alsof je bij Albert Heijn sla wilt kopen, maar die is er niet omdat ze op groente wachten', zei hij. Toen er een machinist was gevonden (waar dan, dacht ik. Hebben ze een cryogene ruimte met reservemachinisten?) gingen we op weg. We zaten te praten, toen mijn zoon zijn wenkbrauwen fronste. 'Was dat niet Alexander?' Dat was inderdaad Rotterdam Alexander. Uit de luidspreker kwam gekuch en de mededeling dat 'we' per ongeluk het station voorbij waren gereden.
展开▼
