Geweld en geweten: Koloniale oorlogvoering en militaire ethiek in Nederlands-Indië, 1816-1941

摘要

Among historians there is a certain consensus about the violent character of the settlement of Dutch colonial rule in the East Indies. Unprecedented violence, which killed an estimated 125,000 Indonesians, accompanied the expansion of the territory by the colonial army from 1870-1910, the period of modern imperialism. Assumed that military force or the threat of force formed the backbone of the colonial state, some questions arise. For instance, what strategies for colonial warfare were developed, which changes are visible and how are those explained? In addition, the author examines to what extent the violence against the indigenous population and the opponent was restricted by, perhaps, a special colonial military ethics. She also discusses and explains the inevitable discrepancy between the military theory and practice in the colony. In the end, the analysis not only serves historians, but also theorists of modern counterinsurgency looking for lessons learned in the 'small wars' from the past.%Dit artikel behandelt meer dan een eeuw koloniaal militair denken en doen in de Indonesische archipel. Hoe lieten de militaire machthebbers hun gezag gelden? Welke strategieën voor de koloniale oorlogvoering ontwikkelden ze daarbij? Welke veranderingen zijn er in de loop van de tijd zichtbaar en hoe laten die zich verklaren? Werd het geweld tegenover de inheemse bevolking begrensd? Kun je stellen dat er in deze periode een speciale koloniale militaire ethiek werd ontwikkeld? Naast deze vragen komt tevens de rol van het oorlogsrecht aan bod en de discrepantie tussen de militaire theorie en de praktijk in de kolonie.