Een onheilspellende, kale, verduisterde ruimte, op enkele lichtgevende banen op de vloer na. Tegen de muur twee vervaarlijk uitziende metalen stellages. Van tevoren ben ik gewaarschuwd: deelname aan Double Compass geschiedt op eigen risico. Een medewerker bevestigt een grote metalen ring om mijn middel en zorgt ervoor dat een soort binnenband wordt opgeblazen, zodat het apparaat op mijn heupen blijft hangen. Even verderop ondergaat curator Ella Buzo van de Enschedese expositieruimte Tetem hetzelfde lot. Met twee groene knoppen kunnen we sensoren in de ring activeren terwijl we door de ruimte lopen. Komen we te dicht bij een obstakel, zoals een lichtbaan, een betonnen pilaar of elkaar, dan duwt een magnetisch veld ons met kracht weg. Als we eigenwijs zijn en de 'muur' van licht willen doorbreken, dan begint het apparaat als een dolle om ons middel te draaien. 'Doe je ogen dicht', adviseert Buzo, 'dan voel je het nog beter.' Inderdaad, nu ervaar ik de wil van de machine nog sterker, al kan ik ook de knoppen loslaten of worstelend de verkeerde kant opgaan. Zo lijkt Double Compass een metafoor: laten we de techniek ons regeren of verzetten we ons ertegen?
展开▼
