Zmienność wybranych cech makrostruktury i gęstości drewna świerkowego (Picea abies (L.) Karst.) pochodzącego z drzewostanów rosnących na różnych siedliskowych typach lasu

摘要

Świerk w Polsce występuje w dwóch zasięgach: północno-wschodnim i południowo-zachodnim [Jaworski 2011]. Zasięg północno-wschodni obejmuje tereny nizinne, natomiast południowo-za-chodni głównie tereny górskie. Na terenach nizinnych świerk może być gatunkiem głównym na siedliskach Bw, BMw i BMb, rzadziej natomiast pełni tę rolę na siedliskach BMśw, LMw, LMśw i Lśw. Na terenach górskich tworzy lite drzewostany na siedliskach BWG, BG oraz BMG, z kolei na siedliskach LG i LMG może pełnić rolę gatunku głównego z bukiem lub jodłą [Zasady... 2012]. Modrzyński [1998] twierdzi, że czynnikiem limitującym występowanie świerka na nizinach jest niedostatek opadów, natomiast w terenach górskich niska temperatura, przy czym świerk jest bardziej wytrzymały na niedosyt wilgotności powietrza niż na niedobór wilgoci w glebie. Część autorów, analizując wpływ warunków klimatycznych na wzrost i właściwości drewna świerkowego, stwierdza, że największe znaczenie mają wilgotność i temperatura [Sander i in. 1995; Bouriaud i in. 2005; Franceschini i in. 2013; van der Maaten-Theunissen i in. 2013]. Z kolei Nabais i in. [2018], analizując wpływ klimatu na gęstość drewna u różnych gatunków drzew, stwierdzili, że w przypadku świerka warunki klimatyczne nie wpływają na tę cechę drewna. Niektórzy autorzy uzależniają zmienność cech drewna od pochodzenia [Barzdajn 1996; Matras 2002; Zubizarreta--Gerendiain i in. 2012; Szaban i in. 2014], Nieliczni autorzy [Surmiński 1998] badają natomiast wpływ siedliska na właściwości drewna. Celem niniejszej pracy było porównanie szerokości słojów rocznych, udziału drewna późnego oraz gęstości drewna świerkowego pochodzącego z drzewostanów rębnych rosnących na różnych siedliskowych typach lasu.