PRZEMYŚLENIA POD ROZWAGĘ, NIEKONIECZNIE DO ZASTOSOWANIA: O DZISIEJSZEJ EDUKACJI HISTORYCZNEJ W POLSCE

摘要

„Wiedza jest im potrzebna, żeby zdać egzamin, nie zaś po to, żeby zastanawiać się nad światem. Wiedza-i tu dotylcamy sedna sprawy-jest narzędziem dyscyplinowania, a nie źródłem mocy i sprawstwa". „Treści programu nauczania mają zostać przyswojone i odtworzone. Tymczasem uczenie się powinno polegać na zdobywaniu narzędzi pozwalających badać i rozumieć świat, także go tworzyć". „Musimy więc myśleć o szkole jako o miejscu, gdzie ludzie się spotykają, żeby wspólnie się dowiadywać, zastanawiać, dyskutować. Ideał takiej wspólnoty nie zmienił się od czasów antycznych". Piotr Laskowski, archeolog, filozof, nauczyciel licealny i akademicki „Dobrą ilustracją tego procesu są spory o nauczanie historii. W 2012 roku odbył się strajk głodowy nauczycieli protestujących przeciw zmianom w metodologii wykładania tego przedmiotu. Polska prawica rozpętała histerię, że rządzący chcą zepchnąć nauczanie historii na margines, pozbawić młodych Polaków samoświadomości historycznej. Tymczasem chodzi-ło o zmianę w metodzie nauczania (np. O wprowadzenie bloku «Ojczysty panteon I ojczyste spory», mający bardziej syntetycznie I problemowo podawać wiedzę-w zamyśle bardziej atrakcyjnie I zrozumiale). Protest był spowodowany dopuszczeniem przez MEN do nauczania historii nauczycieli języka polskiego I WOS-u, a to uderzało w licznych absolwentów historii. Krzyczano o «wynaradawianiu młodego pokolenia Polaków», a chodziło w istocie o miejsca na rynku pracy. Jak to często bywa, za wielkimi słowami o ojczyźnie kryły się przyziemna rzeczywistość I rachuba polityczna. Skończyło się kompromisem. Efekt? Nadal wychodzą ze szkół historyczni analfabeci, co stanowi nieustanny powód do prześmiewczych sondaży ulicznych wśród młodych ludzi. Mamy absolwentów z tak uproszczoną I prymitywną wiedzą historii własnego kraju, że zamiast świadomych patriotów hodujemy coraz więcej nacjonalistów.