Indirecte discriminatie op grond van nationaliteit: theorie en praktijk van de door de EU-lidstaten voor het Hof van Justitie van de EU ingeroepen rechtvaardigingsgronden in het diensten- en personenverkeer, met in het personenverkeer bijzondere aandacht voor het onderwijsrecht

摘要

Op grond van het algemene discriminatieverbod op grond van nationaliteit breidde het Hof van Justitie de rechten van de EU-burgers die legaal op het grondgebied van een andere lidstaat verblijven aanzienlijk uit, wat leidde tot een vergaande begrenzing van de bevoegdheden van de EU-lidstaten. Sommige EU-lidstaten proberen deze Europese inmenging af te remmen door maatregelen in te voeren die de buitenlandse EU-onderdanen op indirecte wijze discrimineren op grond van hun nationaliteit. Dergelijke maatregelen zijn in beginsel verboden, maar kunnen alsnog worden toegestaan indien er een beroep kan worden gedaan op een rechtvaardigingsgrond die ofwel in het primaire en secundaire Unierecht, ofwel in de rechtspraak van het Hof van Justitie is terug te vinden. Deze rechtvaardigingsgronden begrenzen bijgevolg enerzijds de rechten van de EU-burgers en anderzijds de plichten van de EU-lidstaten. Ze brengen dan ook een belangrijk juridisch vraagstuk met zich mee dat in dit proefschrift wordt bestudeerd, namelijk in welke mate het Hof van Justitie de belangen van de Unie, de EU-lidstaten en de EU-burgers met elkaar poogt te verzoenen wanneer het zich in het kader van het diensten- en personenverkeer over deze rechtvaardigingsgronden buigt. Daartoe zal in eerste instantie worden onderzocht of het Hof het concept indirecte discriminatie op grond van nationaliteit in het diensten- en personenverkeer op consistente wijze toepast. Tevens zal worden nagegaan in welke mate de critici die stellen dat het Hof in zijn rechtspraak enkel aandacht heeft voor de rechten van de EU-onderdanen het bij het rechte eind hebben.