Comparing the effects of spontaneous pushing versus Valsalva pushing technique on outcome of delivery in primiparous women

摘要

زمینه و هدف: مانور والسالوا در اکثر کشورها به طور روتین در مرحله دوم زایمان استفاده می‌شود و به عنوان یک روش مامایی در ایران نیز پذیرفته شده است. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر زور زدن به روش خودبخودی و زور زدن والسالوا در هنگام زایمان بر سرانجام زایمان زنان نخست زا بود. روش بررسی: این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی بر روی 100 خانم نخست زا انجام شد. نمونه‌ها به صورت تصادفی به دو گروه زور زدن به روش خودبخودی (زور زدن با گلوت باز و بیرون دادن نفس) و زور زدن والسالوا (زور زدن با گلوت بسته و نگه داشتن نفس) تقسیم شدند. طول مراحل زایمان، پارگی پرینه، خونریزی پس از زایمان، رضایت مادر و آپگار دقیقه اول و پنجم نوزاد اندازه‌گیری شد. اطلاعات با استفاده از آزمون‌های آماری t، کای دو و من ویتنی تجزیه و تحلیل شد. یافته‌ها: طول مدت فاز خروجی مرحله دوم زایمان در گروه والسالوا به طور معنی‌داری طولانی‌تر بود (004/0=P). شیوع اپیزیوتومی در گروه زور زدن خود بخودی (003/0P=) و میزان خونریزی بعد از زایمان در گروه والسالوا (02/0P=) بیشتر بود. در گروه زور زدن خودبخودی وضعیت نوزاد بهتر و آپگار دقیقه اول بالاتر بود و زنان گروه زور زدن خودبخودی از رضایت بیشتری برخوردار بودند. نتیجه‌گیری: آموزش به مادران در طی مرحله اول زایمان در مورد روش زور زدن خودبخودی بدون انجام مداخلات موجب کوتاه شدن مرحله دوم زایمان و بهبود نتایج زایمان می‌گردد.