Een onderzoek naar knelpunten in de wet‐ en regelgeving inzake de ISD‐maatregel die het bereiken van de tweeledige doelstelling van deze sanctie, welke de wetgever hiermee voor ogen heeft, bemoeilijken.

摘要

De ISD-maatregel ziet op meerderjarige daders die veelvuldig met de politie in aanraking komen wegens het veroorzaken van (criminele) overlast en kenmerkt zich door een dubbele doelstelling. Naast het hoofddoel van overlastbestrijding door incapacitatie (en maatschappijbeveiliging) speelt een tweede doel: het voorkomen dan wel beëindigen van recidive bij de stelselmatige daders. Deze dubbele doelstelling is niet nieuw en heeft in het verleden bewezen moeilijk haalbaar te zijn; het gevaar bestaat dat de beginselen van proportionaliteit en subsidiariteit buiten spel worden gezet. In deze scriptie is onderzocht of er in de relevante wet- en regelgeving knelpunten te ontdekken zijn waardoor de potentie van de maatregel niet volledig wordt benut. Daarnaast is onderzocht of er in de jurisprudentie een lijn te ontdekken valt in welke gevallen de rechterlijke macht de maatregel (niet) oplegt en welke motivering hieraan ten grondslag ligt. Het blijkt dat de rechterlijke macht niet meegaat in de door de wetgever voor ogen gestelde “opbergmaatregel”, maar veel belang hecht aan de resocialisatie van de verdachte, waarmee op langere termijn ook de doelstelling van de wetgever gebaat is.