Wetland ecosystemen voor denitrificatie processen in rivieren: Een vergelijking voor de implementatie in het estuarium van de Seine (Frankrijk)

摘要

SAMENVATTINGWetlands (natte zones) zijn algemeen gekend voor hun denitrificatie en nitraat verwijderingeigenschappen, maar hun efficiëntie kan nogal verschillen volgens het type. Er is bovendien geen algemeen akkoord over de definities van de verschillende wetlands. In deze studie werden 5 indelingen van wetlands gevonden en onderverdeeld in verschillende types en subtypes. Verder werden 5 rivieren met wetlands in de Verenigde Staten en 3 in Europa geselecteerd. Hierbij werden verbonden en geïsoleerde, overstromingszones en estuarium wetlands gedetecteerd. Daarnaast werden in deze studie de denitrificatie efficiëntie resultaten in de wetlands vergeleken op basis van de schaal van Janssen et al. (2005). Verbonden wetlands, overstromingszones en estuarium wetlands gaven de beste resultaten betreffende nitraat verwijdering. De nitraatstromen werden voor 2 wetlands berekend op basis van het NANI model (totale som van antropologische stikstof instroom) en gaven lagere waarden dan deze, bepaald door de auteurs. Als gevolg van een trage waterstroming en een langere contacttijd in verbonden wetlands, werd een hogere nitraat verwijdering en retentie vastgesteld. Deze parameters kunnen door een gecontroleerd pompen van rivierwater in de verbonden wetlands beheerst worden. Verder werd een betere verwijdering in verbonden dan in geïsoleerde wetlands vastgesteld. Zuurstofarme sedimenten toonden de beste denitrificatie waarden in overstromingszones. Relatieve grote oppervlakten en een korte afstand tot de rivier leverden de beste nitraat verwijderingefficiëntie op. In het estuarium gaven een hogere redox potentiaal en een lagere ammonium instroom de beste nitraat verwijderingefficiëntie. Laag moeras (Nuphar advena) gaf betere denitrificatie resultaten dan hoog moeras (Phragmites australis). De kenmerken van de geïdentificeerde wetlands werder verder vergeleken met de wetlands in de zone tussen Caudebec en Honfleur in het estuarium van de Seine. Spijtig genoeg zijn er geen vergelijkbare nitraat verwijderingresultaten te vinden in de literatuur. Marais du Hode, Grande Vasière Nord en Marais Vernier zijn hoofdzakelijk voorzien van verbonden wetlands door een netwerk van kanalen en de waterstroom wordt gecontroleerd door een sluis of openingen in een dam. Marais de la Risle heeft een aantal geïsoleerde wetlands, een modderbank en een kunstmatige meander. In overeenstemming met de resultaten bij de andere rivieren, worden goede prestaties bij Marais du Hode, Grande Vasière Nord en Marais Vernier verwacht. Een aantal kleinere stromen, die verbonden zijn met de Seine, zoals de Eure, de Oise en de Marne, zouden bestudeerd moeten worden om de effecten stroomafwaarts in het estuarium te kunnen bepalen. Als gevolg van hun lagere waterstroming zouden deze rivieren potentieel kunnen bezitten voor het implementeren van optimale retentie en vertragingsmiddelen. Om de complexe samenhang tussen de nitrificatie en denitrificatie parameters te begrijpen, dient meer onderzoek te gebeuren en in het bijzonder in het estuarium door de invloed van de dynamiek van de getijdenstroming.