Was het orkest goed? Kritische bespreking van de ACV-congrestekst 'basissyndicalisme'

摘要

Hoe moeten we ons organiseren om als vakbond representatiever, democratischer en actiever te zijn? Dit was de centrale vraag die het Algemeen Christelijk Vakverbond (ACV) net voor de winterstop op zijn congres behandelde. In de voorstelling werd deze vraag gezien als de laatste stap in een drieluik van congressen dat het ACV organiseerde in de jaren negentig. Zoals voorzitter Peirens het verwoordde in zijn inleidende toespraak, na de wat-vraag, behandeld in ‘90, en de waarom-vraag, bekeken in ‘94, zou nu de hoe-vraag aan bod komen. Is het laatste deel ook het beste deel van de trilogie? Kunnen we in dit verband spreken van de apotheose? Voornamelijk de eigen vakbondspers sloofde zich uit om te benadrukken dat het een geslaagd congres was, waar vernieuwing en verandering de boventoon voerden en het ACV- optreden richtingwijzers voor de volgende eeuw aanreikte. De nationale media hielden zich in hun commentaren hoofdzakelijk bezig met een ‘sensationeler’ aspect van de bijeenkomst: het speculeren over de opvolging van Peirens als ACV- voorzitter, een kwestie die n.a.v. het congres volop in de openbaarheid kwam.