Kaaimuur te Zeebrugge - impact van monitoring en preventieve ingrepen op het behoud

摘要

Deze bijdrage heeft voornamelijk een structurele invalshoek. Ze richt zich in een eerste luik op het nut en belang van preventieve maatregelen en monitoringtechnieken in het behoud van (gewapend) betonnen structuren. Uitgaande van de belangrijkste schadeoorzaken en schademechanismen wordt nagegaan welke elementen daaruit kunnen worden opgemeten. Dit verloopt bij voorkeur op een niet-destructieve werkwijze.In een tweede luik wordt het gebruik, het nut en de impact van preventieve maatregelen geïllustreerd voor de kaaimuur te Zeebrugge. Het gaat hier niet om een historisch gebouw en aldus ligt de nadruk voornamelijk op de methodiek die wordt toegepast bij dit type van monumentale betonconstructies. De effectiviteit van deze preventieve maatregelen wordt getoetst op basis van herhaaldelijke meetcampagnes in site.Chloride indringing is een van de belangrijkste oorzaken van wapeningscorrosie in gewapend betonnen structuren, zeker voor dat type van constructies dat in hoge mate is blootgesteld aan chloriden, zoals constructies aan de kust, offshore constructies of zwembaden. De kaaimuur te Zeebrugge, België, werd preventief beschermd tegen chloriden indringing door middel van een waterwerende behandeling, onmiddellijk na de constructie ervan in 1993. Daartoe werd gebruik gemaakt van een alkyl-tri-ethoxsilaan, waarvan de efficiëntie vooraf in een laboratorium onderzoek werd getoetst. Om de effectiviteit van deze waterwerende behandeling te verifiëren, werden 3 opeenvolgende proefcampagnes uitgevoerd, in 1996, 1998 en 2005. Op basis van boorkernen, ontnomen uit de kaaimuur, werden de chloridenprofielen opgesteld als functie van de diepte en tijd. Daarbij was het mogelijk om de vergelijking te maken met een niet-behandelde zone, die als referentie werd gehanteerd. Uit de beschikbare datareeks kan een inschatting gemaakt worden van de lange termijn efficiëntie van dit type behandeling.In een laatste deel ligt het accent op het hergebruik van een gewapend betonnen constructie die wel tot het historische erfgoed behoort, de Vuurmolens te Overijse (1902). Bij deze herbestemming, die gepaard gaat met hogere dienstlasten, is een belangrijke meetcampagne uitgevoerd om de huidige sterkte te begroten. Deze meetcampagne, samen met het verwerken van de resultaten, hebben geleid tot het ontwerpen van de gepaste consolidatie- en versterkingstechnieken. Aldus heeft het “meten is weten” in belangrijke mate bijgedragen tot het “beton behouden”.