Automaty tokarskie - zarówno klasyczne, jak i sterowane numerycznie - często z założenia nie są maszynami przeznaczonymi do precyzyjnej obróbki otworów. W wielu przypadkach ze względu na swój wiek, mocno ograniczone funkcje czy też nieoptymalny proces technologiczny nie znajdują one zastosowania w precyzyjnych zadaniach obróbkowych. Obecnie, pojawiła się możliwość wykorzystania ich nie tylko do klasycznych zastosowań, jakimi jest wytaczanie, ale także do precyzyjnego rozwiercania. Aby umożliwić takie zastosowanie, należało wyeliminować najczęściej spotykane problemy przy tego typu obrabiarkach, jakimi są: błędy współosiowości wrzecion, przekoszenie osi wrzecion czy też drgania na wrzecionach. Kluczem do rozwiązania powyższego problemu było połączenie szeroko opisanych w nr 4/06 Mechanika rozwiertaków jedno- i dwuostrzowych z nowo wprowadzonymi oprawkami wadliwymi.
展开▼
