FEMOROPOPLITEAL BYPASS VS PERCUTANEOUS TRANSLUMINAL ANGIOPLASTY AND STENTING IN TREATMENT OF PERIPHERAL ARTERY DISEASES OF INFRAINQUINAL SEGMENT - SHORT-TERM RESULTS

摘要

Critical limb ischaemia is a result of occlusive arterial disease in the infrainquinal segment and is a major indication for arterial revascularization, which implies a femoropopliteal bypass procedure or an interventional procedure - stent grafting of the occluded segment. Although indications for both techniques are clearly defined, there are still controversies. Thus, the aim of this study was to determine short-term results in patients treated with these two treatment modalities. In the period between 2002 and 2008 a total of 70 patients with occlusive arterial diseases of the low extremity were analysed. In 50 out of 70 patients a femoropopliteal bypass was made. Of these, in 30 (60%) patients PTFE material was used and in 20 (40%) patients an autologous saphenous vein graft was used. The other group comprised 20 patients who underwent stenting. In patients treated with surgical revascularization, the major indication for surgery was occlusive arterial disease in: stage II -in 10 patients (20%), stage III - in 5 patients (10%), stage IV - in 25 patients (50%) and the remaining 10 patients (20%) had subacute ischaemia. Arteriography showed three crural patent tributaries in 18% of the patients, two patent crural tributaries in 40% of the patients and one crural patent tributary in 32% of the patients. There were no significant differences concerning indications and arteriographic findings between the two subgroups. The follow-up period lasted for 6 months and the patency rate was 85% (17) for venous bypass, 11 (64.6%) - short-segment lesions (< 4 cm) and 6 (35.3%) longer segment lesions (> 4 cm) versus 76.5% (23) for PTFE graft (p < 0.05), of which 13 (56.5%) were short-segment (<4 cm) and 10 (43.5%) longer segment lesions (> 4 cm). The following results were obtained for the second group of patients: initially successful stents in 85%; failure in 15% or 2 patients; technical failure in 1 patient or 5%. After 6 months the patency rate was 75% (15), of which 11 patients (73.2%) had short-segment occlusions (< 4 cm) whereas 4 patients (26,8%) had lesions > 4 cm. The baseline value of the lower limb index (ABI - ankle-brachial index) was significantly increased in both groups, from 0.41 to 0.91 in the group with surgical revascularization and from 0.47 to 0.88 in the second group treated with stenting. The same trend was observed after six months. This study demonstrated a small but significant difference (85% vs 75%, p < 0.05) in favour of the autologous saphenous vein, which should be a preferred graft material in all cases for reconstruction of the femoropopliteal segment. When compared to the overall patency rate of PTFE grafts after 6 months there was no significant difference in patency in the group treated with stent grafting (76.5% vs 75%). However, stenting is a method of choice in the treatment of short-segment occlusions - smaller than 4 cm with good early run off (73.2% vs 64.6%, p > 0.05 p = ns). It is obvious that the results are identical to those in treatment with an autologous great saphenous vein, but in comparison with PTFE the results imply stent usage (73.2% vs 56.5%, p < 0.005). Prosthesis (PTFE) is a graft material of choice when the great saphenous vein is used, damaged or calcified and when the occlusion is longer than 4 cm and is not suitable for stent grafting (43.5% vs 26.6%, p < 0.001).%Апстракт: Критичната исхемија на ногата која се должи на оклу-зивната артериска болеcт во инфраингвиналниот сегмент претставува ос-новна индикација за артериска реваскуларизација, која подразбира креи-рање на феморо-поплитеална bypass процедура или интервентна процедура (стентирање) со која се премостува оклудираниот сегмент. Иако индика-циите за двете техники се јасно дефинирани, контроверзи сё уште постојат. Затоа целта на оваа студија беше да се утврдат краткорочните резултати на пациентите третирани со овие два модалитети на третман. Во периодот помеѓу 2002 и 2008 година беа анализирани вкупно 70 пациенти со артериска оклузивна болеcт на долните екстремитети. Од вкупниот број кај 50 пациенти беше направен fem-pop bypass. Од нив кај 30 (60%) пациенти беше употребен PTFE материјал а кај 20 (40%) пациенти беше употребена автологна вена сафена. Во втората група имаше 20 пациенти каде што беше направено стентирање. Кај пациентите чтретирани со хируршка реваскуларизација главна индикацщjа за операција беше артерис-ката оклузивна болеет во: стадиум 2 - кај 10 пациенти (20%), стадиум 3 - кај 5 пациенти (10%), стадиум 4 - кај 25 пациенти (50%) а останатите 10 пациенти (20%) беа со субакутна исхемија. Артериографски се евидентираа три потколенични проодни гранки кај 18% од случайте, две проодни пот-коленични гранки кај 40% од случайте и една проодна потколенична гранка кај 32% од случайте. Помеѓу двете подгрупи немаше сигнификантна раз-лика во однос на индикациите ниту во однос на артериографскиот наод. Интервалот на следење беше 6 месеци, а проодноста беше 85% (17) за вен-скиот bypass, 11 (64,6%) - краткосегментни (< 4 cm) и 6 (35,3%) долгосег- ментни (> 4 cm)), наспроти 76,5% (23) за PTFE графтот (p < 0,05) од кои 1 3 (56,5%) краткосегментни < 4 cm и 10 (43,5%) долгосегментни (> 4 cm). Во втората група беа добиени следниве резултати. Процентот на иницијално успешни стентирања беше 85%. Неуспешна беше кај два пациента или 15%, технички неуспешна беше кај еден пациент или 5%. Проодноста по 6 месеци изнесуваше 75% (15). Од нив 11 пациента (73,2%) беа со краткосегментни оклузии (< 4 cm) додека 4 пациента (26,8%) со лезии (> 4 cm). Базичната вредност на потколеничниот индекс (ABI) сигнифи-кантно се зголеми во двете групи, и тоа од 0,41 на 0,91 во групата на хирур-шка реваскуларизација, и од 0,47 на 0,88 во втората група третирана со стентирање. Истиот тренд се задржа и на шест месечната контрола. Оваа студија демонстрираше мала но сепак сигнификантна разлика (85% vs 75%, р < 0,05) во корист на автологната вена сафена, која треба во сите случаи да биде префериран графтен материјал за реконструкција на феморо-поплитеалниот сегмент. Споредена со вкупната проодност на PTFE графтовите по 6 месеци немаше сигнификантна разлика со проодноста во групата третирана со стентирање (76,5% vs 75%). Но сепак стентирањето е метод на избор во третман на краткосегментни оклузии - помали од 4 cm со добар ran off (73,2% vs 64.6%, р = ns), при што се гледа дека резултатите се идентични како и третманот со автологна голема сафенска вена, но спо-редено со употребата на PTFE резултатите наложуваат употреба на стент (73,2% vs 56,5%, р < 0,005). Протезите (PTFE) се изборен графтен материјал кога VSM е употребена, оштетена или калцифицирана, а оклузијата е подолга од 4 cm и не е погодна за стентирање (43,5% vs 26,8%, р < 0,001).